Szybka i prosta analiza struktury drugorzędowej ludzkiej pepsyny za pomocą przenośnego spektrometru Ramana

 Ekspozycja na pepsynę w środowisku niekwaśnym zwiększa ekspresję mucyny 5AC (MUC5AC) poprzez metaloproteinazę macierzy 9 (MMP9)/czynnik jądrowy κB (NF-κB) w  ludzkich komórkach  nabłonka dróg oddechowych

Refluks żołądkowy (GR) to cofanie się treści żołądkowej do przewodu pokarmowego. Wcześniej stwierdzono, że GR jest związany z chorobami zapalnymi dróg oddechowych i potencjalną przyczyną przebudowy dróg oddechowych. Przewlekła ekspozycja na treść żołądkową może powodować uszkodzenia od nosa do płuc, ponieważ enzymy trawienne i kwasowość są toksyczne dla komórek nabłonka dróg oddechowych.

Ostatnio stwierdzono, że toksyczność pepsyny w środowisku niekwaśnym zwiększa prozapalne cytokiny i receptory w nabłonku przewodu pokarmowego. Jednak wpływ pepsyny w warunkach bezkwasowych na ekspresję mucyny nie był badany w ludzkich komórkach nabłonka dróg oddechowych. Celem tego badania była ocena wpływu pepsyny na ekspresję mucyny 5AC (MUC5AC) w komórkach nabłonka górnych i dolnych dróg oddechowych jako ważnego potencjalnego czynnika niekwaśnego zapalenia dróg oddechowych związanego z GR.

Walidacja w Chinach nieinwazyjnego  biomarkera pepsyny  ślinowej zawierającego dwa unikalne  przeciwciała monoklonalne dla ludzkiej  pepsyny  do diagnozowania choroby refluksowej przełyku.

Peptest to nowy nieinwazyjny test do diagnostyki refluksu oparty na technologii przepływu bocznego, który zawiera dwa wysoce specyficzne przeciwciała monoklonalne dla ludzkiej pepsyny do wykrywania pepsyny, biomarkera choroby refluksowej. Głównym celem tego wieloośrodkowego badania klinicznego była walidacja skuteczności preparatu Peptest u pacjentów z rozpoznaniem refluksu żołądkowo-przełykowego i zdrowych osób z grupy kontrolnej w Chinach. Pacjenci z podejrzeniem refluksu żołądkowo-przełykowego zostali poddani endoskopii i zostali zaklasyfikowani do podgrup z nienadżerkową chorobą refluksową i nadżerkowym zapaleniem przełyku. Zrekrutowano również zdrową grupę kontrolną . Wszyscy uczestnicy otrzymali kwestionariusz choroby refluksowej – pacjenci z wynikiem powyżej 12 punktów i kontrolni z wynikiem zero.

Wszyscy uczestnicy dostarczyli próbkę śliny poposiłkowej, a większość pacjentów oddała dodatkową próbkę po objawach do analizy pepsyny. Łącznie zrekrutowano 1032 uczestników w wieku od 19 do 78 lat. Składały się one z 488 pacjentów z nienadżerkową chorobą refluksową, 221 z nadżerkowym zapaleniem przełyku i 323 zdrowych osób z grupy kontrolnej. Liczba przeanalizowanych próbek poposiłkowych i poobjawowych wyniosła odpowiednio 1031 i 692. Wyniki we wszystkich ośrodkach wykazały ogólną wrażliwość na pepsyno dodatnią 85%, swoistość 60%, dodatnią wartość predykcyjną 82%, ujemną wartość predykcyjną 65% i dodatni współczynnik wiarygodności 2,12. wysoka, ale swoistość osiągnięta w niektórych ośrodkach była niska, co skutkowało ogólnie jedynie umiarkowaną swoistością. Uzasadnione są dalsze diagnostyczne badania śledcze.

Białko szoku cieplnego 70 jest indukowane przez  pepsynę  za pośrednictwem sygnalizacji MAPK w  ludzkich  komórkach nabłonka nosa

Ostatnie badania wykazały, że refluks krtaniowo-gardłowy jest związany z przewlekłym zapaleniem zatok przynosowych. Pepsyna może być kluczowym czynnikiem zaangażowanym w uszkodzenie komórek nabłonka błony śluzowej nosa, ale patogeneza pozostaje niejasna. Mamy zbadać, czy szlak kinazy białkowej aktywowanej mitogenami (MAPK) reguluje ekspresję białka szoku cieplnego 70 (HSP70) w pierwotnych hodowlach ludzkich komórek nabłonka nosa (HNEpC) w odpowiedzi na stymulację pepsyną. Poziomy ekspresji białka HSP70 w HNEpC oszacowano za pomocą Analiza Western blot po leczeniu pepsyną. Oceniono również poziomy aktywności szlaku MAPK, aby wyjaśnić mechanizm leżący u podstaw wpływu pepsyny na HSP70 w HNEpC. Inhibitory szlaków sygnałowych wykorzystano do określenia udziału MAPK w odpowiedzi HSP70 po stymulacji pepsyną.

Zmierzono apoptozę komórkową i żywotność komórek w HNEpC po leczeniu pepsyną. Ekspresja HSP70 wzrosła po stymulacji pepsyną i spadła po usunięciu pepsyny. Aktywacja p38 indukowana pepsyną, kinaza regulowana sygnałem zewnątrzkomórkowym 1/2 i kinaza N-końcowa c-Jun (JNK) 1/2. Hamowanie JNK1/2 zmniejszało ekspresję HSP70 w HNEpC. Apoptoza w HNEpC w 12 h po leczeniu pepsyną o pH 7,0 znacząco wzrosła w porównaniu z grupą kontrolną i grupami o pH 7,0. Żywotność komórek zmniejszyła się po ekspozycji na pepsynę o pH 7,0. Pepsyna, nawet przy obojętnym pH 7,0, zwiększa ekspresję HSP70 w HNEpC poprzez aktywację szlaku sygnałowego JNK/MAPK. Podwyższony HSP70 może być mechanizmem ochronnym, gdy pepsyna jest obecna w innych częściach ciała.

Spontaniczna   , katalizowana  pepsyną C aktywacja ludzkiego  pepsynogenu C w hodowli zawiesinowej transgenicznych komórek ryżu: Produkcja i charakterystyka  ludzkiej  pepsyny  C.

Ludzki gen pepsynogenu C (hPGC) zsyntetyzowano z użyciem kodonów zoptymalizowanych pod kątem ryżu i sklonowano do wektora ekspresyjnego ryżu zawierającego promotor, peptyd sygnałowy i terminator pochodzący z genu α-amylazy ryżu 3D (Ramy3D). Ponadto do końca 3′ syntetycznego genu hPGC dodano znacznik 6-His w celu łatwego oczyszczenia. Roślinny wektor ekspresyjny wprowadzono do kalusów ryżowych (Oryza sativa L. cv. Dongjin) za pośrednictwem Agrobacterium tumefaciens. Integrację genu hPGC do chromosomu transgenicznego kalusa ryżowego i ekspresję hPGC w zawiesinach transgenicznych komórek ryżu zweryfikowano za pomocą amplifikacji genomowej reakcji łańcuchowej polimerazy DNA i analizy Northern blot.